Αλταμούρας, Ιωάννης

(Νάπολη Ιταλίας 1852 – Αθήνα 1878). Ζωγράφος, γιος του Ιταλού ζωγράφου Σαβέριο Αλταμούρα και της Ελληνίδας Ελένης Μπούκουρα. Ο Α. διδάχτηκε τα πρώτα στοιχεία ζωγραφικής από τους γονείς του, αργότερα φοίτησε στο Σχολείο των Τεχνών στην Αθήνα και συμπλήρωσε την καλλιτεχνική του εκπαίδευση στην Κοπεγχάγη, με υποτροφία του βασιλιά Γεωργίου Α’. Παρά τη σύντομη ζωή του (πέθανε σε ηλικία 26 ετών), o εξαιρετικά προικισμένος αυτός καλλιτέχνης άφησε αξιόλογο έργο. Είναι ο πρώτος ζωγράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τη θαλασσογραφία. Τα θέματά του είναι κατά κανόνα λιμάνια, καράβια, ιστιοφόρα, τρικυμισμένες ή γαλήνιες θάλασσες, σε κάθε ώρα και κάθε εποχή. Στα έργα του κατόρθωσε να μεταγγίσει την ευαισθησία του για τα φυσικά φαινόμενα, να αποδώσει την υφή του νερού, τη διαφάνειά του, τη δύναμή του, τον διάλογό του με τα σύννεφα και τον άνεμο, με τα καράβια και τα παράλια χτίσματα. Οι πίνακές του διακρίνονται για την ακρίβεια του σχεδίου, τις εύστοχες αντιστοιχίες των χρωμάτων και ιδιαίτερα για τα φωτεινά άσπρα και τις λεπτότατες αρμονίες των γκρίζων τόνων. Έργα του Α. (ελαιογραφίες, ακουαρέλες, σχέδια) υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Τράπεζα της Ελλάδος και σε ιδιωτικές συλλογές. Μετά τον θάνατο του γιου της, η Ελένη Αλταμούρα σταμάτησε να ζωγραφίζει, κατέστρεψε όλη της την εργασία και απομονώθηκε στις Σπέτσες, όπου και πέθανε. «Καΐκια», πίνακας του Ιωάννη Αλταμούρα, του πρώτου ζωγράφου στην Ελλάδα που ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τη θαλασσογραφία (Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα·φωτ. Σκιαδαρέση - «Δομής»).